Dymarska metoda produkcji żelaza oraz jego obróbka w warunkach warsztatu starożytnego kowala, tylko z pozoru była prymitywna. Z pewnością była bardzo pracochłonna i mało wydajna, trudno było też kontrolować skład otrzymywanego metalu ze względu na jego ciastowatą a nie płynną konsystencję. Nie znaczy to jednak, że nie można było otrzymać w ten sposób żelaza o świetnych parametrach, a wiele żelaznych wyrobów powstałych w tamtych czasach zachwyca nas swą perfekcją wykonania. Dawni kowale bardzo dobrze potrafili regulować jakość metalu, choć wymagało to dużego doświadczenia, a często ogromnego nakładu pracy i czasu. Metodą wielokrotnego przekuwania i ponownego zgrzewania żelaza dymarskiego, można było nie tylko zmieniać jego skład chemiczny, ale również nadawać mu cechy niespotykane w przemysłowo produkowanej stali współczesnej. Miecz wykonany z tak przekuwanego i zgrzewanego żelaza jest o wiele bardziej odporny na uderzenia i złamanie od miecza wykutego z jednorodnej sztabki, nawet bardzo dobrych współczesnych gatunków stali. Chyba najlepszym dowodem na możliwość uzyskania metodami kowalskimi doskonałej jakości żelaza dymarskiego jest fakt, że choć w minimalnych ilościach, jednak produkuje się takie żelazo do dziś, a jego cena osiąga zawrotne sumy. Właśnie tą metodą nadal uzyskuje się metal do wyrobu najlepszych, unikatowych egzemplarzy mieczów japońskich (katana), a łupki żelaza dymarskiego (tomahagane) objęte są zakazem wywozu poza granice Japonii. Pomimo licznych analogii, japońska metoda produkcji mieczów z żelaza dymarskiego różni się w istotny sposób od metody stosowanej w starożytnej i średniowiecznej Europie. Nie znamy co prawda szczegółów stosowanych przez starożytnych mieczowników technik kowalskich, znane są jednak ich najważniejsze cechy. Miecze takie, zwane mieczami dziwerowanymi, nie są wykute z jednego gatunku stali, lecz mają strukturę podobną do ciasta francuskiego. Takie "ciasto", zwane dziwerem, utworzone jest z setek lub nawet tysięcy naprzemiennie leżących warstewek twardego (a więc sprężystego) i miękkiego (odpornego na uderzenie i złamanie) żelaza.

BUDOWA POJEDYNCZEGO SZNURA DZIWERU.